Af hverju fórum ég og stelpurnar ekki að læra að forrita?

Árið 1998 var ég að vinna í EJS ásamt fleira góðu fólki. Mér er minnisstætt að vera á heimleið einhvern tímann og rekast þá á Gunnar Inga Traustason sem ég kannaðist lauslega við. Þegar ég spurði hann hvað hann væri að gera sagði hann mér að hann væri í hugbúnaðarþróun hjá Tæknivali.

“Forritun”? spýtti ég út úr mér. “Er það ekki alveg ömurlegt”? Sitja allan daginn fyrir framan tölvuna og sjá aldrei neitt liggja eftir sig í lok dagsins?

Það var þá sem ég var leiddur í sannleikann um hvað hugbúnaðarþróun snérist raunverulega og að það væri hugsanlega mest gefandi starf í heimi (ásamt leikskólakennslu). Það var orðað öðruvísi þá – en inntakið var það að það besta við hugbúnaðarþróun væri að maður fengi stöðugt feedback á vinnuna sína. Þú skrifar örfáar línur af kóða og prófar þær svo. Ef það er villa í kóðanum verðurðu þess oftast var strax, en ef þú hefur lokið verkefninu rétt sérðu kóðann virka og snýrð þér að næsta kóðabút.

Sem sagt, þetta er eins og að leika sér með Legokubba. Þú tekur einn kubb festir hann við þann næsta og svo koll af kolli þangað til þú hefur byggt hús. Nú eða búið nothæft forrit/vef.

Leiðir okkar Gunnars skildu þarna á Grensásveginum og ég sá hann lítið næsta árið.

Ég átti seinna eftir að fara í skóla með Gunna og stofna ásamt honum og fleiri góðum hugsandi mönnum fyrsta fyrirtækið sem ég hafði raunverulega aðkomu að. Það var árið 1999 þegar allir höfðu metnað fyrir þvi að taka þátt í internetinu. Þetta fyrirtæki snérist auðvitað um hugbúnaðarþróun og ég hef síðan þá meira eða minna haft af því starfa og ánægju að vinna í upplýsinga- og fjarskiptafyrirtækjum.

Ég held að hluti af vandamálinu sé að börn og foreldrar sjái ekki hversu gefandi þetta starf getur verið, sjái ekki að þú vinnur allan daginn við að búa til eitthvað alveg nýtt og spennandi.

Ég veit það, að ef ég stæði frammi fyrir því að velja mér ævistarf núna myndi ég ekki hika við að læra hugbúnaðargerð. Ég veit ekki hversu oft ég hef hugsað með mér, “þetta er frábær hugmynd, ef ég kynni að forrita myndi ég framkvæma hana”.

Þess vegna held ég að vefir eins og Code.org séu svo sniðugir og fyrirtæki eins og ReKode/Skema séu frábær viðbót við menntakerfið. Krakkar fá tækifæri til að nota tölvuna til að fá útrás fyrir sköpunargáfuna. Ég hef varið smá tíma á Code.org ásamt 8 ára dóttur minni og séð hana komast á þann stað að vera fljótari en ég að átta sig á því hvernig best væri að leysa ákveðin verkefni. Ég lít á það sem fullnaðarsigur, af minni hálfu.

Með smá heppni, munum við útskrifa mun stærri hópa fólks með raungreinabakgrunn sem getur nýtt sér upplýsingatækni til að búa til verðmæti innan fárra ára. En til þess verðum við að passa að krakkarnir skilji að þau geta notað upplýsingatæknina til að ná markmiðum sínum. Best held ég að væri ef krakkarnir geti blandað saman kunnáttu í hugbúnaðargerð við einhverja allt aðra menntun/þekkingu. Þá fyrst myndi ég segja Íslandi borgið. Ef þau hafa þekkingu til að skrifa litlar lausnir til að stytta sér leið, flýta fyrir, skapa sér tíma í daglega lífinu erum við komin vel á veg. Raunveruleg verðmæti verða til þegar blandað er saman tvenns konar þekkingu.

E.s. veistu hvernig þú þekkir extrovert forritarann frá introvert forritara? ~Extrovertinn horfir á skóna hjá ÞÉR þegar hann talar við þig. (Stolið og stílfært)

Það færist nær og nær og nær

David Griswold Economist during a lessonEndalokin nálgast… eða þannig. Lokin á MBA náminu færast sífellt nær. Ekki laust við að maður finni fyrir smá aðskilnaðarkvíða við hópinn sinn.
En í öllu liggur einhver lærdómur. Líka því að skilja við hópinn sem maður hefur verið að vinna við.

Við erum líka óvenjulegur hópur að því leiti að það hefur lítið verið um að fólk hafi ákveðið að hætta í náminu – þó einhverjir hafi orðið að breyta sínum högum og fresta því að ljúka náminu á réttum tíma.

Þetta er búið að vera svolítið mikið á tímabilum – en algerlega þess virði. Mæli með MBA náminu í HR við hvern sem er. Sterkustu punktarnir eru þessir bestu erlendu kennarar sem koma úr hverjum skóla til að fara yfir sitt sérsvið. Í raun voru ekki margir sem maður myndi flokka sem “lélega”.

Annað sem mælir sérstaklega með þessu námi er tengslanetið og að fókus á “personal development” hefur verið eflt eftir að við bentum á að þar væri ýmsu ábótavant.

Annars er hér að neðan mynd sem ég tók fyrir ca einu og hálfu ári síðan – sem átti að sína “togstreitu MBA nemans” þar sem vinna, fjölskylda og skóli togast á. Veit svo sem ekki hversu vel tókst til – en þetta er að minnsta kosti ein af vinsælustu myndunum mínum á flickr.

Sjálfsmynd af mér og svo er Alma þarna með

Danssýning um síðustu helgi

Alma tók þátt í danssýningu Dansíþróttasambands Íslands síðast liðinn laugardag ásamt Aroni bekkjarbróður sýnum og vini.

Hún byrjaði núna eftir áramót, en Aron var búinn að æfa eitthvað eilítið lengur.

Í stuttu máli þá var þetta Íslandsmeistaramót í 10 dönsum og inn á milli keppnisgreinanna fengu litlu ormarnir að sýna hvað þeir gátu.

Það var frábært að sjá hvað eldri krakkarnir voru orðnir glæsilegir dansarar en eðlilega var mest gaman að fylgjast með krílunum taka sporið.

Hér að neðan eru nokkrar myndir frá deginum.


Í sveiflunni

Í lokin fengu allir verðlaun fyrir frammistöðuna